Dylan in de jaren '60
Net als elke artiest heeft ook Bob Dylan zijn sporen moeten verdienen. Hij groeide op op het platteland als Robert Zimmerman, waar hij volgens zijn ouders "heidense" muziek luisterde. Hij luisterde vooral rhythm and blues, country, klassieke blues en folk. Veel andere muziekstijlen kende de jaren '50 trouwens nog niet. Dylan wilde muziek maken, bleek talent te hebben op de gitaar en harmonica, en trok naar New York. Zijn artiestennaam werd "Bob Dylan", naar een Amerikaans dichter die hem inspireerde. Hier kreeg hij een platendeal en kwam zijn eerste album uit (Bob Dylan, 1962). Hierop speelde hij vooral klassieke Amerikaanse folknummers in zijn eigen stijl, zogenaamde "traditionals". Niemand was overdonderd door de plaat. Dylan kon niet goed zingen, de nummers waren allemaal al duizenden keren eerder opgenomen. Het was gewoon niks bijzonders.
Dylan gaf de moed niet op en schreef zijn eerste echte colledige album, "The Freewheelin' Bob Dylan". Hij schreef nummers over de wereld waar hij in woonde. Zo adresseert hij op dit album onder andere de oorlog die gaande was, racisme en nog veel meer. Hij deed dit erg goed. De teksten waren raak en overtuigend. Dylan kreeg veel fans na dit tweede album, en zette deze maatschappelijke bewustheid door op zijn albums "The Times They Are-a Changin'" en "Another Side of Bob Dylan". Hij werd gezien als een brenger van waarheid en mensen begonnen hem te zien als fenomeen. Hij was toen al een levende legende. Zijn platen werden grijs gedraaid, meisjes konden geen genoeg van hem krijgen en hij kreeg goede recensies. En dat allemaal door 1 man met een gitaar en een mondharmonica!
Toen veranderde er iets. Dylan wilde met een band spelen! Iets wat hij tot die tijd nog nooit gedaan had. Mensen dachten dat de faam hem naar het hoofd gestegen was. Toen zijn album "Bringing It All Back Home" uitkwam in 1965 keerden veel fans zich tegen hem. De tweede kant van de LP was weliswaar akoestisch als vanouds, het klonk niet meer als de folk die ze van Dylan gewend waren. Ook zijn onderwerpen veranderden volgens de luisteraars. Dylan ontkende dit. Volgens hemzelf heeft hij nooit politieke onderwerpen aan proberen te kaarten, en toch vond hij al zijn nummers protestliederen. Dylan werd bij bijna elk optreden van het podium afgejoeld zodra hij met zijn band begon te spelen. Hoewel veel van zijn fans hem begonnen te haten, stopte mensen amper met het luisteren naar zijn muziek. De kracht van Dylan was nog steeds te sterk om te negeren.
Na bijgekomen te zijn van de schok van zijn "electrische" album uit 1965 en het volgende (Highway 61 Revisited) begonnen mensen weer openlijk van Dylan te houden. Zijn album uit 1966, Blonde on Blonde, wordt nog steeds gezien als een van de beste albums aller tijden! Dylan was het toppunt van cool geworden, en een van de meest gewilde artiesten bij bijna elk poppodium in de wereld. Ook het buitenland had ondertussen Dylan's genialiteit ontdekt. Met zijn 2 laatste albums van de jaren '60 begon Dylan anders te zingen. Hij probeerde zijn nasale zang achter zich te laten. Iets waar hij (gelukkig) later weer vanaf stapte. En zo stroomde Dylan de jaren '70 in.
Dylan is groot geworden in de jaren '60, en je kunt zijn transformatie van klein jongetje, naar rebelse folkmuzikant, naar popicoon horen in zijn muziek. Nog steeds herkent iedereen (misschien onbewust) nummers die als klassiekers worden beschouwd, die gewoon door Bob Dylan geschreven zijn. Denk bijvoorbeeld aan "Like a Rolling Stone" of "Mr. Tambourine Man". De 60's van Dylan hebben diepe sporen in de moderne muziekgeschiedenis achtergelaten.